در پی تشدید تنش‌ها میان ایران و رژیم صهیونیستی و حملات گسترده به مراکز بهداشتی و زیرساخت‌های حیاتی، واکنش سازمان جهانی بهداشت (WHO) محدود به ابراز نگرانی بوده و خبری از محکومیت رسمی این اقدام‌ها نیست. این سکوت، انتقادات گسترده‌ای در سطح سیاسی و افکار عمومی به همراه داشته است.
طبق گزارش‌های رسمی، صدها نفر در این حملات جان باخته‌اند و هزاران نفر مجروح شده‌اند. در این شرایط، انتظار می‌رفت سازمان جهانی بهداشت به عنوان یکی از ارکان بین‌المللی سلامت، برخوردی شفاف و قاطع اتخاذ کند. اما تا این لحظه، این نهاد تنها به هشدار درباره پیامدهای انسانی و زیست‌محیطی بسنده کرده است.
سکوتی که مشروعیت نهادهای جهانی را زیر سوال برده است فعالان سیاسی از جمله منصور علیمردانی، نماینده مجلس، با انتقاد از عملکرد WHO و سایر نهادهای بین‌المللی، معتقدند این سازمان‌ها به ابزارهایی در خدمت قدرت‌های سلطه‌گر تبدیل شده‌اند. او می‌گوید: «چنین نهادهایی نه تنها مسئولیت‌پذیر نیستند بلکه اعتبار خود را نزد ملت‌ها از دست داده‌اند.»
واکنش سطحی دبیرکل WHO و نارضایتی ایران تدروس آدهانوم، دبیرکل سازمان جهانی بهداشت، در پیامی در پلتفرم ایکس ضمن اشاره به نگرانی از افزایش قربانیان غیرنظامی، خواستار توقف تنش‌ها شد؛ اما حتی در این اظهارات نیز اشاره‌ای صریح به حملات رژیم صهیونیستی نشد.
در مقابل، وزیر بهداشت ایران در نامه‌ای رسمی با محکوم کردن هدف قرار گرفتن مراکز درمانی، این حملات را نقض آشکار قوانین بین‌المللی و حقوق بشردوستانه خواند و خواستار واکنش صریح نهادهای جهانی شد.
پیامدهای سکوت نهادهای بین‌المللی برای اعتماد جهانی تحلیلگران معتقدند سکوت در برابر حمله به نهادهای درمانی نه تنها سلامت مردم ایران بلکه آینده همکاری‌های جهانی را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. اگر نهادهایی مانند WHO از موضع‌گیری عادلانه سر باز زنند، فضای بی‌اعتمادی به سازمان‌های بین‌المللی گسترده‌تر خواهد شد.
نظام بین‌الملل در دوراهی مسئولیت یا وابستگی برخی کارشناسان این رفتار را ناشی از وابستگی ساختاری برخی نهادهای جهانی به منافع دولت‌هایی همچون آمریکا و اسرائیل می‌دانند. از نگاه آنان، این وابستگی موجب شده تا سازمان‌ها در برابر نقض آشکار حقوق ملت‌ها، از واکنش‌های شفاف پرهیز کنند؛ وضعیتی که می‌تواند ساختارهای موجود نظم جهانی را با چالش جدی مواجه سازد.