تحریم‌های بین‌المللی، بدون شلیک گلوله، جان هزاران کودک و بیمار خاص ایرانی را گرفته‌اند. یکی از تلخ‌ترین نمونه‌های این تأثیرات، مرگ تدریجی بیماران تالاسمی در کشور است؛ کودکانی که به جای میدان جنگ، در سالن‌های تزریق و بیمارستان‌ها جان می‌بازند.
صدای نحیف کودکی مبتلا به تالاسمی، میان اتاق تزریقات پیچیده و پرستاری با تأسف زمزمه می‌کند: “باز هم تبش بالا رفته.” مادر نگران تنها پاسخ می‌دهد: “دارویی نداریم… تحریمه.”
یونس عرب، مدیرعامل انجمن تالاسمی ایران، در گفت‌وگویی ضمن محکوم کردن نقش رژیم صهیونیستی در بی‌ثباتی منطقه، به جنایات غیرمستقیمی که در قالب تحریم‌های دارویی علیه ملت ایران اعمال شده، اشاره کرد. به گفته او، طی سال‌های اخیر بیش از ۱۴۰۰ بیمار خاص، عمدتاً زنان و کودکان، قربانی کمبود دارو ناشی از تحریم‌ها شده‌اند.
او با بیان اینکه بسیاری از بیماران تالاسمی در کودکی یا سنین پایین، تنها به‌دلیل عدم دسترسی به داروهای حیاتی جان خود را از دست داده‌اند، افزود: تحریم‌ها مرز میان جنگ و صلح را از بین برده‌اند؛ بدون سقوط بمب، کودکانی قربانی شده‌اند.
عرب همچنین اظهار داشت که بیماران تالاسمی بزرگ‌ترین گروه مصرف‌کننده خون در کشورند و حدود ۳۰ درصد خون اهدایی کشور برای این گروه مصرف می‌شود. استان‌هایی نظیر سیستان و بلوچستان و مازندران، با جمعیت بالای مبتلایان به تالاسمی، با چالش‌های جدی در تأمین خون و دارو مواجه‌اند.
با این حال، او از همکاری قابل‌تقدیر سازمان انتقال خون و حضور فعال مردم در اهدای خون یاد کرد و تأکید داشت که برای بیماران تالاسمی، آزمایش تطبیق بیش از ۵۰ نوع زیرگروه خونی اهمیت دارد که کار تأمین را پیچیده‌تر می‌کند.
در حوزه دارو نیز، با وجود برنامه‌ریزی برای تأمین داروهای تولید داخل و تلاش برای ذخیره‌سازی اقلام کمیاب مانند دسفرال، هنوز پاسخ‌گویی به تمامی نیازهای بیماران دشوار است. او گفت: این داروها تنها یک‌دهم نیاز واقعی را پوشش می‌دهند، اما همان مقدار نیز برای ما حیاتی است.
در پایان، مدیر انجمن تالاسمی ایران ابراز امیدواری کرد که با رفع تحریم‌ها و تداوم حمایت‌های داخلی، روزهای تلخ این بیماران به پایان برسد و هیچ کودکی دیگر قربانی کمبود دارو نشود. این روایت، تنها آمار و عدد نیست؛ روایتی است از اشک، انتظار و ایستادگی.